Historia Szkoły Podstawowej w Wiatrowcu.

                   Szkołę w Wiatrowcu wybudowano w 1931 roku. Do obwodu szkolnego należały wówczas takie miejscowości jak: Pieny, Rygarby, Łobzowo oraz kolonia Sępopol. Powojenne dzieje szkoły opisane są w kronice: Dzień 13 lutego 1947 roku jest bardzo ważnym dniem w dziejach szkoły, bo w tym dniu, według danych na podstawie dokumentów szkolnych zanotowano, że Publiczna Szkoła Państwowa została otwarta. Do tego czasu nie istniała z powodu braku dzieci w wieku szkolnym. Pierwsze lekcje odbywały się w domu państwa Błażewiczów, z powodu zniszczenia budynku szkolnego w czasie II Wojny Światowej.

                   Pani Maria Słodzińska jako pierwszy nauczyciel podjęła się trudnego zadania, jakim było kształcenie dzieci bez żadnego zaplecza dydaktycznego. Wszystkie materiały i pomoce dydaktyczne musiała od podstaw stworzyć samodzielnie. Początkowo na zajęcia uczęszczało jedynie dziewięcioro uczniów w różnym wieku. Później, wraz ze wzrostem liczebności zainteresowanych kształceniem dzieci, zaczęto rozważać konieczność odnowienia zniszczonego budynku szkoły. Remont budynku zakończono w 1950 roku.

                   Liczba uczniów wzrastała z roku na rok. Wkrótce budynek starej szkoły nie był w stanie pomieścić uczniów. Liczba dzieci w roku 1958 wzrosła do stu szesnastu. Mieszkańcy Wiatrowca postanowili rozwiązać ten problem. Dziewiątego listopada 1958 roku zorganizowano ogólne zebranie rodzicielskie, na którym wybrano Komitet Popierania Budowy Szkoły, w skład którego weszli: W. Nowicki, C. Wasiluk, M. Bohun, J. Kowalczyk, R. Łabenda, H. Koszczyc, W. Chrystowski, W. Mitura, P. Tomczyk, P. Kuprian. Miał on m.in. za zadanie pomoc przy gromadzeniu materiałów, zwożeniu surowców, zbieraniu środków finansowych i wykonywaniu różnych prac. Prace nad budową szkoły były prowadzone bardzo sprawnie. Nowy budynek został oddany do użytku już w roku 1965. Przeprowadzka do nowych pomieszczeń nastąpiła w styczniu 1966 roku. Szkoła została wyposażona w centralne ogrzewanie, bieżącą wodę, kanalizację. Zostało rozbudowane zaplecze dydaktyczne, zakupiono pomoce naukowe oraz sprzęt niezbędny do prowadzenia zajęć.

                 Z biegiem czasu pomyślano także o dożywianiu dzieci. W budynku znalazło się miejsce na kuchnię oraz stołówkę szkolną.We wrześniu 1977 roku wprowadzono dożywianie. Jedyną słabą stroną szkoły był i jest brak sali gimnastycznej. Problem braku zaplecza sportowego rozwiązywano poprzez prowadzenie zajęć na korytarzu szkolnym oraz na boisku znajdującym się za budynkiem szkoły.

                 W starym budynku szkoły przeprowadzono remont i w 1966 roku utworzono w nim dwuletnią Zasadniczą Szkołę Rolniczą, która istniała do 1981 roku. Jej ukończenie uprawniało do objęcia i prowadzenia gospodarstwa rolnego lub kontynuowania nauki w technikach rolniczych. Mała liczba uczniów spowodowana brakiem internatu zmusiła władze szkoły do utworzenia na terenie szkoły podstawowego studium zawodowego o kierunku rolniczym. Słuchaczami studium zostali przede wszystkim ludzie pracujący na roli. Wspomnieć należy także o licznych kursach dla dorosłych, prowadzonych w tej placówce, takich jak: kurs kroju i szycia, kurs gotowania, kursy rolnicze, wykłady z zakresu medycyny i prawa.

                Pierwszym kierownikiem szkoły była pani Maria Blim. W 1950 roku stanowisko to objął pan Wiktor Nowicki, który kierował szkołą aż do roku 1981. Zasłynął on wielkim oddaniem w pracy dla szkoły i mieszkańców okolicznych miejscowości, którzy bardzo chętnie współpracowali z ówczesnym kierownikiem. Całe swoje życie spędził pracując z młodzieżą, wspierał ją, zwiększał jej szanse na sukcesy w dorosłym życiu. W 1981 roku postanowił odejść na emeryturę, jednak nie wycofał się całkowicie z życia szkoły. Stanowisko dyrektora objęła po nim pani Stanisława Nowicka. Funkcję tę pełniła do 24 grudnia 1985 roku. Po śmierci Stanisławy Nowickiej obowiązki dyrektora szkoły przejął tymczasowo, ponownie Wiktor Nowicki. We wrześniu 1985 roku stanowisko dyrektora objęła mgr Leokadia Górczyńska i kierowała szkołą do roku 2006, kiedy to skorzystała z możliwości odejścia na wcześniejszą emeryturę. W kolejnych latach funkcję dyrektora sprawowały kolejno panie: Danuta Śliwińska (2006-2010), Anna Segieda (2010 – 2011) oraz Lidia Olber-Bolesta – obecny dyrektor Szkoły Podstawowej w Wiatrowcu.

            Złotymi zgłoskami na kartach historii szkoły zapisał się także pan Nikodem Rak,  który pracy pedagogicznej oddał się 

całym sercem i do  dnia dzisiejszego jest jej wielkim przyjacielem. Był on instruktorem i wieloletnim opiekunem drużyny  harcerskiej, animatorem kultury w  środowisku  lokalnym, założycielem zespołu wokalnego „Skowronki” i „Kropki”. Pod jego  opieką harcerze i oba zespoły były wizytówką i wielką  chlubą szkoły, która dzięki temu stała się placówką znaną nie tylko na   terenie najbliższej okolicy i gminy, ale także w całym województwie.

              W roku 1981 stary budynek szkoły ponownie zagospodarowano na sale lekcyjne dla uczniów szkoły podstawowej. Rok 1997 był szczególny, minęło bowiem 50 lat od chwili powstania wiatrowieckiej szkoły. Uroczyste obchody pięćdziesięciolecia istnieia Szkoły Podstawowej w Wiatrowcu odbyły się 26.04.1997 roku. Uczniowie z tej okazji przygotowali bogaty program artystyczny, wiele ciekawych konkursów o swojej szkole, wystawy eksponatów i spotkania ze znanymi absolwentami.

             Początek roku szkolnego 1999/2000 przyniósł wiele zmian nie tylko dla szkoły w Wiatrowcu. Reforma systemu edukacji wprowadziła sześcioletnią szkołę podstawową oraz trzyletnie gimnazjum. Spowodowało to konieczność zmiany nazwy szkoły na Zespół Szkół w Wiatrowcu.     W ten sposób obok sześciu klas szkoły podstawowej, zaczęły funkcjonować klasy gimnazjum. Zmiany te nie spowodowały jednak większych problemów.

            Od roku 2004 zaniechano naboru do klas gimnazjalnych. Młodzież kończącą szkołę podstawową przeniesiono do gimnazjum w Sępopolu. Ostatni absolwenci gimnazjum opuścili szkołę w roku 2006, a placówka powróciła do miana szkoły podstawowej.

           Życie postawiło na drodze Szkoły Podstawowej w Wiatrowcu wiele przeszkód, nie szczędziło problemów i sytuacji trudnych do rozwiązania. Godnym podziwu jest jednak fakt, iż mieszkańcy, kolejni dyrektorzy, nauczyciele i pracownicy potrafili zadbać, by szkoła rozwijała się i solidnie kształciła oraz wychowywała kolejne pokolenia młodych ludzi. Doskonale przygotowana kadra pedagogiczna sprawiała i nadal sprawia, że co roku mury szkoły opuszczają wartościowi i dobrze przygotowani do dalszej edukacji uczniowie. Nie bez znaczenia jest także i to, że przez długi czas tylko szkoła i związani z nią ludzie organizowali życie kulturalne Wiatrowca. Także i dzisiaj nie można im odmówić tego honoru.

           Dzieje ukazują, że ta, znajdująca się w niewielkiej miejscowości w województwie warmińsko – mazurskim szkoła, odgrywa ogromną rolę w życiu lokalnej społeczności.

                                                                                                                                  opracowała Agnieszka Strzedzińska